قیرهای محلول

در برخی از عملیات راهسازی به دلایل مختلف امکان کاربرد قیرهای خالص وجود ندارد، به همین دلیل از قیرهای محلول یا برگشتی استفاده می کنند. قیرهای محلول از حل کردن قیرهای خالص در حلالها یا روغنهای نفتی به دست می آید. نوع و کیفیت قیرهای محلول بر کیفیت قیرهای خالص اصلی، نوع حلال و مقدار حلال بستگی دارد. هر اندازه مقدار حلالهای نفتی در قیر محلول زیادتر باشد روانی آن بیشتر است. معمولاً درصد حلال مصرفی در قیرهای محلول ایران از  ۱۰ تا ۵۰٪ تغییر میکند. عدم دسترسی به وسایل گرم کننده قیر، تجزیه شدن قیر در حرارتهای بالا، سرد شدن قیر در هنگام کار، عدم امکان نفوذ آن در مواد معدنی متخلخل، لزوم ایمنی کارگران،آتش سوزی وصرف وقت باعث می شود که در بعضی موارد از قیرهای محلول استفاده می شود. بمنظور چسبندگی قیر به مصالح مرطوب، قیر محلول مورد مصرف باید دارای درجه اسیدی مناسب باشد. قیرهای محلول در راهسازی برای اندودهای سطحی، ستونی، آسفالت سطحی، آسفالت سرد کارخانه ای و یا مخلوط در محل مصرف می شود. قیرهای محلول برحسب سرعت گیرش و نوع حلال به سه گروه زیر تقسیم می شود.

۱. قیرهای زودگیر یا تندگیر(RC)

۲. قیرهای كندگیر(MC)

۳. قیرهای دیرگیر(SC)